Gaza geïntroduceerd

Achter de gordijnen van mijn slaapkamer schuilt de charmante haven van Gaza Stad, die haar machtige glorie al enkele jaren verloren heeft. Kleine, schamele blauwe vissersboten dobberen op het water totdat ze met onverwachte snelheid de schijnbaar eindeloosheid van de zee verkennen. Drie zeemijl verder eindigt de eindeloosheid abrupt. Sinds januari 2009 is scheepvaart enkel mogelijk binnen drie zeemijl vanaf de kust van Gaza. Israëlische kannoneerboten patrouilleren er om vissers eraan te herinneren dat de veiligheid van Israël belangrijker is dan hun inkomsten. Sardines en grote visscholen blijven buiten de bereikbaarheid van de Palestijnse vissers. Ondanks de uitrusting en de vaardigheid, wordt vis nu voornamelijk geïmporteerd vanuit Israël of binnengesmokkelt door de tunnels onder de Egyptische grens.

De gebouwen, maar vooral de bouwwerven bepalen het uitzicht van Gaza City. Door gebrek aan geld of door de afwezigheid van het materiaal flirten ze statig met een betere toekomst en verzetten ze zich gelijktijdig tegen het verval. Met 400.000 tot 450.000 maken de inwoners van Gaza City bijna een derde uit van de totale populatie van de Gazastrook. Meer dan de helft van de inwoners van deze stad zijn vluchtelingen die in 1948 vluchtten uit wat vandaag Israël heet.

Palestijnen zijn echter experts in leven. Geregeld wordt me gevraagd “Keef Gaza?”, “Hoe is Gaza?”. Daarmee doelen ze niet op de littekens van de destructie, maar op de schoonheid van het land en de kracht van haar inwoners. Gisteren zei een vrouw me met een speelse lach op de lippen, dat het leven in Gaza goed is, nietwaar? Ik keek haar vertwijfeld aan, speurend naar de ironie in haar ogen. Ze bedoelt: het dagelijkse leven gaat hier door; mensen weigeren in angst te leven ondanks de pertinente dreiging van terreur. Armoede is alomaanwezig, maar het is de hartelijkheid die in het oog springt, niet de haat. Je verwacht verbittering, maar wordt vooral onthaald met een lach. Gazanen leven met opgeheven hoofd.

Eergisteren waren Amal, Mahmoud, Kanaan en Abdellah Samouni op bezoek. Tilde werkt met hen aan een animatiefilm over de belegering van hun huis. Tijdens de Israëlische belegering in 2008-2009 werd hun huis onder vuur genomen en zagen ze hoe hun vader en vierjarig broertje neergeschoten werden door Israëlische soldaten. Hun huis werd twee keer met raketten beschoten en 27 andere familieleden overleefden de aanslagen evenmin. Amal, nu 10 jaar, werd drie dagen lang bedolven onder het puin van het huis, tussen de lijken van haar familie omdat ambulances geen toegang kregen tot het gebied. Ze heeft nu nog granaatscherven in haar hoofd, die haar vaak verlammende hoofdpijn bezorgen.

Ze tekent naarstig en toont trots haar familieleden. Ze spreekt een beetje Engels en vertelt me met een handgebaar over haar keel dat haar broer en vader dood zijn. Meer wil ze er niet over kwijt, want nu is ze een jong meisje. “Listen, listen! Miauw! It’s a cat! Where? You see?” Ik zoek tot haar jolijt onder de tafel terwijl ze overal nieuwe dieren laat verschijnen.