Dubbel ultimatum voor Morsi

Welke die oplossing zal zijn is nog onduidelijk. Het kan nog verschillende kanten uit. Enerzijds kan het leger een coup plegen en zelf de macht in handen nemen. Anderzijds kan het zelf een raad samenstellen die voor bepaalde tijd het bestuur van het land voor zijn rekening neemt.

Het plegen van een coup valt op het eerste zicht niet te verwachten. De hoge militaire raad was eerder al anderhalf jaar aan de macht en dat werd een flop. Na de val van Moebarak en voor het presidentschap van Morsi was het deze militaire raad die het land bestuurde, maar deze maakte zich op verschillende momenten schuldig aan misdaden tegen het volk en tegen de politiek. Bovendien zit het land momenteel in een zware economische crisis.

Wie nu aan de macht komt, zal te kampen krijgen met enorme problemen die niet op één dag opgelost zullen geraken. Tegenkanting en vernieuwde protesten tegen de volgende leider zijn dus alvast verzekerd.

Maar naast Morsi als president, of het leger aan de macht, zijn er weinig alternatieven. Men wil zo snel mogelijk nieuwe verkiezingen, maar opdat deze vruchtbaar zouden zijn, moet de oppositie zich eerst politiek organiseren. Het grote probleem bij de vorige verkiezingen was immers het gebrek aan eenheid binnen de oppositie, en het gebrek aan politieke organisatie. Er was niemand die de oppositie vertegenwoordigde. De keuze moest uiteindelijk gemaakt worden tussen Morsi (van de Moslimbroeders) en Shafiq (die banden had met het voormalige regime van Moebarak). Het was kiezen tussen cholera en de pest volgens sommigen, en Morsi won de verkiezingen. Een overgangsperiode zal dus noodzakelijk zijn, wil men nu wél met een geschikte kandidaat op de proppen komen.

Maar heel wat demonstranten zien het ultimatum van het leger als een overwinning. Toeters en bellen worden op het Tahrirplein losgelaten. Feestgedruis en vuurwerk overheersen elke toespraak. En de militaire helikopters die triomfantelijk over het Tahrirplein paraderen, worden hartelijk onthaald door de massa.

Deze demonstranten, grotendeels aanhangers van het vorige regime, zien het leger nog steeds als een vaste waarde in Egypte. Het leger biedt stabiliteit en veiligheid. “Het leger en het volk zijn één!” roept Mustafa dolenthousiast uit. Hier lijkt het wel alsof de strijd reeds gewonnen is. Maar een beetje verderop verzamelen de ultras (de zware jongens die tijdens eerdere gevechten tegen het leger van cruciaal belang waren) zich, en maken zich klaar om het Tahrirplein te beschermen en té bestrijden. In de eerste plaats tegen de moslimbroeders, in de tweede plaats tegen het leger. 

Het blijft maar de vraag of het niet tot schermutselingen of zwaardere gevechten zal komen tussen de pro- en anti-leger demonstranten. En dat, wanneer men eerst nog de gemeenschappelijke vijand moet verslaan: Morsi en zijn moslimbroeders.