"Indiaas klimaatstandpunt is onveranderd"

Vorige week had Ramesh op de VN-klimaattop in New York verklaard dat India open staat voor de vraag om de VN een jaarlijks rapport voor te leggen over de Indiase maatregelen om de uitstoot van broeikasgassen in te dammen. Het protocol van Kyoto legt alleen de industrielanden reductiedoelstellingen op en verplicht hen daar jaarlijks verslag over uit te brengen. Het protocol van Kyoto loopt in 2012 af. De internationale gemeenschap onderhandelt momenteel over een opvolger van het verdrag. De rijke landen willen dat grote ontwikkelingslanden als India nu ook bindende doelstellingen aanvaarden.

Minimale verantwoordelijkheid

India stelt dat het nauwelijks verantwoordelijk is voor de hoge concentratie van broeikasgassen in de atmosfeer. De rijke landen hebben nagenoeg alleen voor de historische vervuiling gezorgd, en zijn ook nu nog goed voor meer dan de helft van de huidige uitstoot van CO2. China neemt nog eens 20 procent voor zijn rekening en India komt maar aan 5 procent. Het gaat dus niet op te stellen dat de strijd tegen de opwarming van de aarde onhaalbaar is als India niet meedoet, klinkt het uit India. Bovendien zegt India geen maatregelen te willen aanvaarden die de economische groei kunnen hypothekeren waarmee het de enorme armoede in het land kan terugdringen.

De onderhandelingen over de krijtlijnen van een nieuw klimaatakkoord gaan naar een hoogtepunt in december. Dan vindt in Kopenhagen een internationale klimaatconferentie plaats. Bij het begin van een voorbereidende internationale gespreksronde in Bangkok heeft India eerder deze week een Amerikaanse poging gepareerd om de ontwikkelingslanden in een moeilijkere onderhandelingspositie te manoeuvreren. De onderhandelaars van de VS hadden ermee gedreigd de onderhandelingen stop te zetten als er niet samen kon worden gesproken over maatregelen die de rijke landen dienen te nemen en stappen die de ontwikkelingslanden moeten zetten. De VN-kaderconventie over de Klimaatverandering maakt een duidelijk onderscheid tussen de twee thema’s.

Volgens de kaderconventie moeten de rijke landen zich verplichten tot bindende reductiedoelstellingen, terwijl van de overige landen gevraagd wordt maatregelen uit te werken met financiële en technologische steun van de rijke landen. De Amerikaanse eis om die strikte scheiding op te heffen, werd gesteund door de Europese Unie, Australië, Japen en Noorwegen. Bij zijn verzet kreeg India China, Brazilië en nog een aantal andere ontwikkelingslanden achter zich.