Zievereir

De Cinquantenaire kwam er in 1880, toen de verjaardag van België nog reden voor een feestje was. De geest van Leopold II waart er rond. Natuurlijk. Mooi heeft in Brussel altijd een ranzig randje. De tempel van Horta, met daarin de omstreden menselijke driften van Jef Lambeaux staat hier vlakbij de Grote Moskee. In de schaduw van de triomfboog start de 20km. Ooit heeft elke Brusselaar een reden om hier te passeren. Mijn reden heet Xavier Daive aka dj Funky Bompa.

Grotere kaart weergeven

Hij heeft geen drie-zes-negen met de stad, zijn verblijf is niet voorwaardelijk. Hij zal niet, teleurgesteld en moegestreden, naar Mechelen trekken, naar een huis met een tuin en plaats voor de fietsen. Assumer heet dat in het Frans. De ultieme gevolgen van je keuzes accepteren. Funky Bompa assume. De stad zit hem intussen gegoten als zijn tweedehandsjas. Hij heeft zich Brussel toegeëigend –of het omgekeerde is gebeurd. Hij kiest voor Brussel, met name voor Brussels by night, omdat de mensen dan nergens heen moeten. De winterzon zakt weg achter de hoge stadshorizon, en dus krijgt hij zijn nacht. En wij krijgen we het koud.

Bij deze stad hoort een handleiding, uiteraard. Eenmaal je die onder de knie hebt, kan je er je eigen stad mee bouwen. Zegt hij. Voorbij mooi en lelijk, verscholen schoonheid kunnen zien. Niet bang zijn maar wel op je hoede, zonder daar energie mee te verliezen. Ballast uit je leven en kiezen voor datgene wat je gelukkig maakt. Voor hem is dat muziek. Elk jaar gaat hij een maandje naar de Dominicaanse Republiek –ook een nachtraaf verlangt soms naar het licht– en dan sleept hij zeventig kilo swingend vinyl mee terug naar huis.

De suppoost van het Legermuseum heeft weinig begrip voor onze verkleumde lijven en blijkt ook minder affiniteit te hebben met de nacht. Zijn ambtenarenuurrooster dicteert dat we de glazen hangar vol oorlogsvliegtuigen niet meer in mogen. Maar zelfs die granieten regel wordt buigzaam in Brussel: we mogen, vlak voor sluitingstijd, toch nog de lift nemen. Van boven op de triomfboog kan je in de vier windrichtingen op de stad neerkijken. Alles kan je hier zien. Ook Sint-Joost, waar Bompa woont. Hij kijkt, maar oordeelt niet.

Als inwijkeling ben ik minder zen. Ik schipper tussen het zeurend zinneke, dat het niet kan laten de maat te nemen van alles, en de bekeerling, zoals altijd de ergste zeloot. Mijn band met de stad lijkt nog te veel op de liefde. De kleine eigenaardigheden die aanvankelijk zo aantrekkelijk zijn, gaan met de jaren danig op de zenuwen werken. En uiteindelijk willen we dan toch parkeren voor de deur en dat het overal netjes is. Funky Bompa niet. Hij vindt Brussel niet vuil. ‘Voilà.’

Brusselaars zijn opgetrokken uit feest, meent hij. Zievereirs die toch altijd hun waardigheid bewaren. Zelfs de burgemeester draagt die geuzentitel trots. ‘Niemand voelt zich hier verheven. Mensen kijken niet neer op elkaar maar kijken naar het glas in hun hand. Natuurlijk zijn er ook bourgeois patsers en rijke fashionista’s. Die horen er ook bij. Stel je voor dat er alleen maar zievereirs waren, ook dat zou ondraaglijk zijn.’ Zou dat de inheemse definitie van diversiteit kunnen zijn?