Verkiezingen doen heropbouw Bam vergeten

Laat de wereld weten dat wij bijna niks van de buitenlandse hulp hebben ontvangen die in de luchthavens van Teheran, Bam en Kerman werd ontscheept, zegt een vrijwilliger aan een delegatie journalisten en reddingswerkers. Bij ontelbare overlevenden en vrijwilligerswerkers in Bam leeft de overtuiging dat de internationale hulpgoederen verkocht zijn op de Iraanse markt. Kijk maar eens goed: zie jij één Amerikaans, Russische of zelfs Saudische of Koewetise tent? vraagt een man die in een tent van de Iraanse Halve Maan woont met zijn familie.

Van een heropbouw is in Bam nauwelijks sprake. Volgens een persmededeling van de regering worden er in Bam met Turks geld 800 prefabhuizen gebouwd, uitgerust met in Iran vervaardigde latrines en douches. Maar dat werk schiet niet op, hoewel de aardbeving al anderhalve maand terug ligt. Hier hadden ze beloofd om 244 prefabgebouwen neer te zetten tegen de nationale feestdag (11 februari), zegt technicus Ali Jebeli, die werkt aan een huisvestingsproject in het oosten van de stad. Zoals je kan zien staan hier nog maar twee dozijn recht.

Volgens Radio Omid (letterlijk: Radio Hoop) is het stadsbestuur er nog niet uit of de verwoeste delen van Bam op dezelfde plaats herbouwd moet worden, dan wel of bepaalde wijken een paar kilometer verhuisd zullen worden. De lethargie van de overheid lijkt onbegrijpelijk, al was het maar omdat het Iraanse electoraat binnen minder dan tien dagen een nieuw parlement kiest. Maar de inwoners van Bam zeggen dat de verkiezingen de overheid net lam leggen. Beide kampen (de regering en de oppositie) houden zich enkel bezig met de strijd om de macht. Enkel in de lokale media pochen ze over hulp aan Bam, zegt Hamid Pourhamidi, een 34-jarige winkelier.

Verslagenheid en wanhoop spreken uit elke getuigenis. De aardbeving eiste 50.000 mensenlevens. Het valt niet mee om het verlies te verwerken temidden van het puin. Ik ben mijn vrouw en mijn kind verloren, zegt een duidelijk door opium benevelde Ahmad Hassani (48). Aan werk zoeken denk ik niet, neen. Het druggebruik in Bam, ooit een draaischijf van de opiumhandel, is voor velen een uitweg uit de ellende.

De behoefte aan psychologische bijstand is erg groot onder de bevolking, bevestigt Alok Kulserashta, een verpleger die met een zestigtal collega’s uit India een veldhospitaal improviseerde ten zuidwesten van de stad. Meer dan de helft van de mensen die hier komen, doen dat om hun hart te luchten. Ze willen praten en zich beter voelen. Hun leed is te zwaar om dragen. De Indiase dokters en verplegers kunnen hen niet helpen zoals het hoort. Helaas is de taalbarrière te groot. We hebben psychologen aangevraagd die Farsi spreken.

Het gebrek aan huisvesting en sanitair blijft het meest nijpende probleem. De Iraanse Huisvestingmaatschappij moet naar eigen zeggen binnen twee maanden 12.000 prefabhuizen gebouwd hebben. Volgens de overheid hebben internationale donoren 8.000 wooneenheden toegezegd. Ik denk niet dat we met onze gezinnen in een huis kunnen, zegt een vrouw van een leraar Engels. Niet in de nabije en ook niet in de verre toekomst.

Niyer Dehgan (30), de vrouw van winkelier Hamid, probeert er het beste van te maken en runt een kleuterklasje in een tent. Het enige wat de kleuters om handen hebben zijn potloden en notaboekjes van Unicef. Niyer vreest dat haar klasje de komende werken zal uitdunnen. Het gaat hier de komende weken veel warmer worden en de stad zal open liggen voor besmettelijke ziektes.