'Mijn Vietnamese collega’s verdienen vier keer zoveel'
In de fotowinkel van Jacob Massinga, die naast nieuwbakken echtparen, communikantjes, sportlui en net afgestudeerde Luandezen ook Dos Santos mocht fotograferen, zie ik geen Chinezen maar Vietnamezen aan de slag. Zij hebben de zaak in handen, ook al draait Jacob al twaalf jaar mee en heeft hij de meeste werknemers opgeleid.
‘De eigenaars zijn Vietnamees ook al is er ook een mede-eigenaar van Angola. Zo werkt het altijd. Anders mag je geen zaak starten als expat. Maar die Angolese partner is meestal façade. Daarachter zitten de echte patrao’s”. En Aziatische bazen betalen zwarten alvast kruimels in vergelijking met hun ‘eigen mensen’.
Het meisje dat pasfoto’s bewerkt – Ana, die in werkelijkheid een voor Angolezen onuitspreekbare naam heeft – verdient 3000 dollar terwijl de intussen veertigjarige Jacob 300 dollar verdiende. Afin, toch tot hij kort geleden stopte. ‘Toen ik begon, was dat amper 20 dollar. Als ik op vrijdag of ‘s weekends geen freelance-opdrachten aannam, kon ik mijn huur niet betalen. Wij moeten één jaar vooruit betalen en het water moet elke dag betaald worden, anders sluit de huurbaas het water gewoon af’. Met wat freelance opdrachten erbij, kwam Jacob maandelijks toch aan 700 dollar of meer. Nog altijd vier keer minder dan de Vietnamezen dus.
Aziaten behandelen hun zwarte werknemers niet altijd als gelijken, hoewel er weinig Angolanen het een Chinees zullen nadoen die een dag werken doorkomt met alleen maar wat zwarte koffie.
‘De Vietnamezen zijn zo strikt en zuinig’, zegt Jacob. ‘Ana en haar collega’s verdienen veel meer dan ik, maar over de middag gaan ze niet uiteten. Ze drinken geen melk overdag, ofschoon dat wel zou moeten met al die chemische producten die wij hier gebruiken, zonder beschermingsmaskers of -schorten. Als je dan niet eet of drinkt, zijn die giftige gassen nog zo slecht. Maar neen. Ze potten alles op voor thuis. En ze gaan niet naar de bank, hé! Alles bewaren ze en sturen ze bijvoorbeeld met Western Union door. Hoeveel geld dat ik voor hun al niet verstuurd heb naar Vietnam.’
Ana heeft haar dochter achtergelaten bij moeder thuis, in een huurwoning die zo te zien op haar screensaver allebehalve miserabel is. Moet wel, met een dochter die geld schept in den verre. Wanneer Jacob de deur dicht laat vallen achter ons, nadat hij nog fotopapier heeft vervangen van de Nuritsu-machines, zegt hij me dat Ana bezoeken geen probleem mag zijn. ‘Ik heb met mijn Vietnamese collega’s nog in de provincie gewerkt en daar deelden hetzelfde leven. We sliepen toen allemaal op de grond!’
Het meisje dat pasfoto’s bewerkt – Ana, die in werkelijkheid een voor Angolezen onuitspreekbare naam heeft – verdient 3000 dollar terwijl de intussen veertigjarige Jacob 300 dollar verdiende. Afin, toch tot hij kort geleden stopte. ‘Toen ik begon, was dat amper 20 dollar. Als ik op vrijdag of ‘s weekends geen freelance-opdrachten aannam, kon ik mijn huur niet betalen. Wij moeten één jaar vooruit betalen en het water moet elke dag betaald worden, anders sluit de huurbaas het water gewoon af’. Met wat freelance opdrachten erbij, kwam Jacob maandelijks toch aan 700 dollar of meer. Nog altijd vier keer minder dan de Vietnamezen dus.
Aziaten behandelen hun zwarte werknemers niet altijd als gelijken, hoewel er weinig Angolanen het een Chinees zullen nadoen die een dag werken doorkomt met alleen maar wat zwarte koffie.
‘De Vietnamezen zijn zo strikt en zuinig’, zegt Jacob. ‘Ana en haar collega’s verdienen veel meer dan ik, maar over de middag gaan ze niet uiteten. Ze drinken geen melk overdag, ofschoon dat wel zou moeten met al die chemische producten die wij hier gebruiken, zonder beschermingsmaskers of -schorten. Als je dan niet eet of drinkt, zijn die giftige gassen nog zo slecht. Maar neen. Ze potten alles op voor thuis. En ze gaan niet naar de bank, hé! Alles bewaren ze en sturen ze bijvoorbeeld met Western Union door. Hoeveel geld dat ik voor hun al niet verstuurd heb naar Vietnam.’
Ana heeft haar dochter achtergelaten bij moeder thuis, in een huurwoning die zo te zien op haar screensaver allebehalve miserabel is. Moet wel, met een dochter die geld schept in den verre. Wanneer Jacob de deur dicht laat vallen achter ons, nadat hij nog fotopapier heeft vervangen van de Nuritsu-machines, zegt hij me dat Ana bezoeken geen probleem mag zijn. ‘Ik heb met mijn Vietnamese collega’s nog in de provincie gewerkt en daar deelden hetzelfde leven. We sliepen toen allemaal op de grond!’
Maak MO* mee mogelijk.
Word proMO* net als 2790 andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.
Meer verhalen
-
Wereldblog
-
Nieuws
-
Interview
-
Commentaar
-
Nieuws
-
Analyse