Israël vreest diplomatiek isolement

Het middenveld voerde actie op Pesach, de feestdag waarop het Israëlische volk de Bijbelse overgang van slavernij naar vrijheid in het Beloofde Land herdenkt. Activisten tekenden een verklaring van Palestijnse onafhankelijkheid op de plaats waar David Ben-Goerion in 1948 de Joodse staat uitriep.

“In plaats van de Palestijnse onafhankelijkheid te steunen, verzet Israël zich ertegen. We zullen geïsoleerd raken zoals Zuid-Afrika onder het apartheidsregime”, waarschuwt een van de organisatoren, Sefi Rachlevsky.

De Israëlische minister van Defensie voorspelt een “diplomatieke tsunami” op de jaarlijkse Algemene Vergadering van de VN in september. Daar zal president Mahmoud Abbas van de Palestijnse Autoriteit steun zoeken voor een onafhankelijke staat. Meer dan 110 landen hebben die al erkend. Nog minstens dertig zullen het initiatief steunen. Wie lid van de VN wil worden, heeft een aanbeveling van de Veiligheidsraad nodig plus een goedkeuring met een tweederdemeerderheid van de Algemene Vergadering, ofwel 128 landen.

Hoe meer steun Palestina krijgt, hoe meer Israël diplomatiek geïsoleerd raakt.

Netanyahu

De vredesonderhandelingen werden onder Amerikaanse bemiddeling opnieuw opgestart in september, maar liepen enkele weken later op de klippen toen Israël weigerde de bouw van nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem stop te zetten. Premier Netanyahu wou geen gesprekken beginnen als er op voorhand voorwaarden werden gesteld.

Als de Palestijnse staat lid van de VN wordt, zal dat anders liggen. Palestina kan dan echte internationale actie en sancties eisen tegen Israëls nederzettingenbeleid.  Bij onderhandelingen met Israël zullen voortaan twee evenwaardige partners rond de tafel zitten: de ene met een toegenomen legitimiteit (Palestina), de andere met een legitimiteit in verval (Israël).

Het kan ook vooral een semantische kwestie blijven. Immers, een onafhankelijke staat zal zich niet onmiddellijk in volledige soevereiniteit vertalen. Toch zal Israël het zeer moeilijk krijgen om nederzettingen te blijven bouwen op land dat aan zijn buur werd toegewezen. De wereld zal met één stem de Palestijnen steunen.

Columnist Ari Shavit raadt Netanyahu aan om simpelweg te verklaren dat “Israël niet over de Palestijnen zal regeren en zich uiteindelijk zal terugtrekken tot achter de grenzen van 1967.” Het is geen kwestie van vrede sluiten maar van een nederlaag afwenden, vindt hij.

Amerikaans veto

Als de VS hun veto zouden stellen in de Veiligheidsraad, dan kunnen de Palestijnen hun zaak nog voor de Algemene Vergadering bepleiten. Daar geldt geen vetorecht, maar de resoluties zijn er niet bindend. De Israëli’s hebben een gelijkaardige optie.

Meer dan zestig jaar geleden keurde de Algemene Vergadering resolutie 181 goed. Het “verdelingsplan” voorzag in de oprichting van twee staten op het Britse mandaatgebied Palestina, een Joodse en een Arabische. Resolutie 181 werd aanvaard door Ben-Goerion, maar verworpen door de Arabische landen die de oorlog verklaarden aan de nieuwe staat. Ze verloren en hielpen op die manier het Palestijnse “probleem” ontstaan.

Yossi Sarid, een voormalige minister uit het linkse kamp, stelt: “Misschien zou Ben-Goerion hebben getekend voor Palestina, als hij zag hoe zijn levenswerk ten gronde wordt gericht door zijn opvolgers die de verdeling van het land weigeren te erkennen.”

In plaats van de Palestijnse staat te vrezen, zou Israël ze moeten erkennen, meent Zvi Barel in de krant Haaretz. “De Algemene Vergadering zou geen arena moeten zijn waar slechts één gladiator overleeft.” Zonder een overtuigend vredesinitiatief zal Netanyahu wel de enige gladiator zijn die de arena betreedt in september, terwijl de internationale gemeenschap goedkeurend de duim opsteekt naar Palestina.